"Mijn vader"

Een ontroerend en indrukwekkend onderzoek, ondersteund door meditatie.

Ik wil jullie eigenlijk heel graag nog laten weten hoe waardevol de meditatielessen voor mij zijn geweest. Vertellen in de groep was blijkbaar te moeilijk, dus daarom doe ik het nu zo. Ik geloof dat het de derde les was, die ik moest afzeggen omdat ik een uur voor de les hoorde dat mijn vader overleden was. Mijn vader was geen aardige man. Hij mishandelde zijn vier kinderen en zijn vrouw zowel geestelijk als lichamelijk en ik was de enige van de vier die nog contact met mijn ouders had. Een jaar of zes geleden heb ik op Venwoude de Opening en het Fundament gedaan en daar leerde ik zelf verantwoordelijkheid te nemen voor mijn relaties. Dus ook voor die met mijn ouders. Het bleef moeilijk, pijnlijk en uitputtend. Maar ik ging door. Want tegelijk was er iets wat nog het meest op medelijden leek. Medelijden met mijn vaders onmacht om een enigszins prettig mens te zijn.

Een maand voor zijn overlijden werd bij mijn vader longkanker geconstateerd. Ik zocht hem elke dag op in het ziekenhuis. Na zijn dood was ik heel verdrietig. Als enige van de familie en de mensen die hem kenden. Het verdriet was vooral zo groot omdat ik de onmacht voelde. De onmogelijkheid hem ooit nog te begrijpen, hem ooit nog te kunnen helpen, ooit nog te weten of hij toch misschien van me houdt. Een week later bleek dat hij al zijn kinderen had onterfd. Het testament was twee dagen voor de afgelopen kerst opgemaakt en ik dacht: hoe heeft hij dan met kerst bij mij thuis aan tafel gezeten? Ik had na die kerstdag juist het zeldzame gevoel gehad dat hij het naar zijn zin had gehad. Een week voor zijn dood had hij het testament ondertekend. Op een van de dagen dat ik aan zijn bed had gezeten dus. Niks gemerkt. Ik dacht: er was dus echt helemaal niets. Zelfs de spaarzame momenten met hem waarvan ik dacht dat ze misschien íets waren, waren fake.

De afgelopen maanden liep ik erover te tobben. Ik mediteerde, maar mijn gedachten schoten van hot naar her. Wat was die vreselijke onrust? Ik voelde dat het met mijn vader te maken had. Wat wil je ook? Zo’n afschuwelijke vader. En ik die het als enige weer eens niet door had gehad. Die zich als enige had laten gebruiken. Dat geld interesseerde me helemaal niet. Maar het gebaar dat hij gemaakt had. Het was een trap na. Zelfs over zijn graf heen wilde hij me laten zien dat ik helemaal niets was. Waarom had iedereen gezien dat hij niet deugde en was ik zonodig blijven zoeken naar die andere kant? En nu ik zeker wist dat ik die kant nooit meer zou vinden, wat moest ik nu? Het was oorlog bij mij van binnen. Ik mediteerde en het bleef oorlog. Ik kon er niet over praten in de lessen, want het was teveel. Maar ik zoog alles wat Chahat zei op. Ik zei elke dag tegen mezelf: laat maar gebeuren. Ik heb geen idee wat ik ermee moet. Dit voelt ellendig, maar het is er en ik kijk het aan.

Gisteren moest ik een boodschap doen en realiseerde me ineens dat ik vlakbij het kerkhof was waar mijn vader begraven ligt. Ik heb geen moment nagedacht, maar ben er als vanzelf heen gefietst en ben naar het graf van mijn vader gegaan. Tussen al die goed onderhouden graven met bloemen en planten lag daar een droge hoop zand, overdekt met dorre bladeren en de resten van de bloemstukken van de begrafenis. Daarbovenuit stak het bordje met zijn naam erop. Ik merkte dat ik ging opruimen. Dat ik tegen hem zei dat niemand er zo bij hoefde te liggen. Ik heb alles aangeharkt en ben toen naar een bloemenwinkel gefietst waar ik een bos rode rozen heb gekocht. Die heb ik in zo’n steekvaas middenop het graf geplant en ik heb gezegd: “Of jij dit verdient, weet ik niet pa, maar ik heb het niet verdiend om me zo rot te moeten voelen.”

En ineens was het helder. Ik voelde alle liefde stromen en besefte: IK HÓEF HEM NIET AARDIG TE VINDEN OM VAN HEM TE MOGEN HOUDEN. Ik stond daar en voelde liefde. Dat is dus wat er óók is.

Toen Chahat gisteravond die meditatiespiraal uitlegde, herkende ik elke stap zoals ik die de laatste maanden heb doorgemaakt. Die spiraal is er dus blijkbaar op ‘zit’-niveau en op ‘leef’-niveau. Het verhaal was er: slechte vader, onaardige man. De emotie was er: verdriet, verzet, boosheid. De lichamelijke sensatie: voortdurende onrust, gejaagdheid. En uiteindelijk was ik er doorheen. Alsof ik gestuurd werd deed ik ineens vanzelf de dingen die me daar brachten waar het om ging: in de ruimte waar alleen nog liefde is. Er is pijn, maar er is óók liefde. En nu is er echte rust. Na 55 jaar voelt het eindelijk goed.