Lieve mensen,
Chahat (53) is meditatielerares en geeft trainingen op het
gebied van bewustwording
“Ik kom uit Limburg, ik ben de jongste van zes kin-
deren. Net als mijn oudere zussen had ik naar de
huishoudschool gemoeten, maar dat wilde ik niet.
Ik wou naar de mavo. Riny - zo heette ik toen - heeft
zo d’r eigen dingen, zeiden ze thuis, laat haar maar
gaan. Ik trouwde vroeg en was de eerste in de fa-
milie die ging scheiden. Dat was heel heftig. Daarna
heb ik nog een relatie gehad van een jaar of zeven,
maar ook dat was het niet.
Ik werkte in de zwakzinnigenzorg, zoals dat toen
nog heette. Maar na twaalf jaar was ik daar klaar
mee. Ik had veel spanningen, ik voelde ze in mijn
lichaam. Ik werd steeds wakker van de pijn in mijn
kaken. Als ik liep, hield ik mijn vuisten gebald. Ik
dacht: ik moet iets met dat lichaam. Ik las in de
krant drie regels over een weekend emotioneel
lichaamswerk in Den Haag en ben ernaartoe gere-
den - voor het eerst helemaal uit Limburg, zelf met
de auto.
Daar vond ik iets wat ik zocht. Je lichaamshouding
weerspiegelt bepaalde emoties. Emotioneel li-
chaamswerk is een manier om zelf te leren voelen
waar je lijf ontspannen is en waar niet.
‘Ik werd steeds wakker
van de pijn in mijn kaken. Als ik liep,
hield ik mijn vuisten gebald’
Tijdens dat weekend ontmoette ik ook de man die ik zocht, spi-
ritueel leraar Ted Wilson. Dat was bingo. Hij was de
man met wie ik ruim twintig jaar heb samenge-
leefd, tot hij eind 2007 overleed.
Toen ik dertig werd, dacht ik: vanaf nu ga ik mijn
leven vormgeven zoals ik het zélf wil. Ik ben ver-
trokken uit Limburg. Een tijdlang heb ik heen en
weer gependeld tussen Amsterdam en Haarlem.
Als ik dan in mijn Renaultje 4 langs het Centraal Sta-
tion reed, in mijn eentje in de grote stad, voelde ik
me helemaal geweldig. Kijk, dacht ik dan, daar rijdt
Riny Corten uit Susteren.
Bij de start van Venwoude, hier in Lage Vuursche,
vroeg Ted of ik ook meedeed. Met een man of
twintig zijn we toen begonnen met een leefge-
meenschap en een centrum voor emotioneel li-
chaamswerk. Een geweldig dynamische tijd was
dat. Wat we in de leefgemeenschap praktiseerden,
boden we de bezoekers in onze trainingen aan. Ik
ben in die tijd ook volgeling van Bhagwan gewor-
den. Ik heb een andere naam gekregen, Chahat.
Dat betekent verlangen. Met als tweede naam:
Prabodh, bewustzijn. Het verlangen naar bewust-
zijn is een fantastische leidraad gebleken.
Toen we eenmaal op Venwoude begonnen waren,
werd ik stukje bij beetje gelukkiger. Toch ging de
onrust niet echt over en vond ik ‘het’ niet. Dat ver-
anderde pas toen ik me ging bezighouden met me-
ditatie en spiritualiteit. Vanaf dat moment ging het
niet meer over wat ik moest worden, maar om de
vraag: wie ben ik? Ik hoefde niet meer te voldoen
aan het beeld van anderen, niet langer aan een
image van mezelf te werken.
Geluk is: de mogelijkheid dat ik mijzelf kan geven,
aan alles, aan iedereen. Ik heb het geluk gevonden
door me te verbinden aan dit centrum; Venwoude
is de droom van Ted, inmiddels ook mijn droom. Ik
geef mezelf aan de mensen die hier komen, aan
alles wat hier gedaan wordt. En ik geef me ook aan
het verdriet over het overlijden van mijn geliefde. Ik
probeer het leven door me heen te laten stromen
zoals het zich ieder moment aan me voordoet. En
dat gevoel van toen, in mijn Renaultje 4 voor het
Centraal Station, heb ik nog steeds: wauw, de we-
reld ligt aan mijn voeten, ik mag het leven leven!”
64 Vier! Zomer 2009 2009 Zomer Vier! 65
Geen opmerkingen:
Een reactie posten